Winning the real games….

A picture with these naughty bunch was mandatory after all, they
went on to win a different kind of game ……

Suddenly there was a wave of cheer and chirpy sounds all around, “Didi, we stood first in the tug of war game.” Our girls were all jubilant as they narrated their achievement. Their joy was contagious and obviously I too was infected by it….

“So how many girls had participated… how many were competing against you?” was my obvious question!!

“Oh, Didi there were many and all of them quite strong and stout and look at the skinny us.”

“So, how many competed against you?”

“We were so nervous about this event, everyone was all prepped up….” the chorus continued, it stirred the stillness that prevailed in the office… the chatter continued but none of them answered my questions. After all the girl-talk were over with they all decided to leave, “Can we all go?” they asked. I replied in affirmative. While everyone walked out, Kinjal opted to stay-back. Kinjal is daughter of charcoal makers. The family survives in absolute poverty. Her mother assists father in coal making. Kinjal and her sister Poonam stay with this hostel and they have a younger sister who is all set to tag them next year. The mother has bigger and better dreams for her daughters some of which her daughters have taken a cue of, why else would Kinjal plans to join the police force when she grows up??

Kinjal stood at the door, “Didi, I want to speak to you..” she became quite, there was another girl Bhoomi with her too.

“Yes, tell me what is it??”

“Didi, we never competed with anyone. There was no one against us. Hence, we were declared undisputed winners. You asked us many times but, none of us replied. We cannot lie! If we had not told you the truth we wouldn’t have liked our meals!! Hiding the truth would have pained us.”

Bhoomi also joined the narrative.

I was happy the girls spoke truth and commended their righteousness. Yes, they were winners and that was a matter to rejoice. “To participate in a competition is important but to have the courage to speak the truth is even more important and since you all showed that courage you have won another important lesson in life!!”

There was cheer and jubilation all around. Our girls were all cheering and shouting with joy. “we won, we won… no one dared to participate on knowing they were to compete against us…we won..”

We are glad our girls are understanding and following the true lessons of life. It is ok if they do not become an engineer or doctor. I am sure they will go on to win many challenges if they become better humans!!

Our hostels have 140 and 190 of such naughty and fierce girls and boys staying in it. So what if they get down to verbal abuse at every juncture? they are fun and honest and innocent...

A picture with these naughty bunch was mandatory after all, they went on to win a different kind of game ……

'દીદી રસ્સા ખેંચની સ્પર્ધામાં અમે પહેલા આવ્યા. 😊😊'

કહેતા કહેતા ખુબ બધો આનંદ અમારી દીકરીઓના મોઢા પર દેખાયો. સાંભળીને હુએ રાજી થઇ.

'કેટલી નિશાળની છોકરીઓ આવી હતી સ્પર્ધામાં? અને તમે કેટલા સામે સ્પર્ધા કરી?'

'દીદી બહુ બધી છોકરીઓ હતી. અને એય પાછી હટ્ટી કટ્ટી અમે હોસ્ટેલની છોકરીઓ જ આમ પાતળી હતી...'

'સ્પર્ધા કેટલા સામે થઇ?'

'અને દીદી અમને બહુ બીક પણ લાગી કે, આ બધા તો કેવા તૈયાર થઇ ને આવ્યા ને!' આમ ને તેમ ને ચબડ ચબડ... ઓફિસની નીરવ શાંતિ સાવ ડોહળાઈ ગઈ અને સૌથી અગત્યનું મારો એકેય પ્રશ્ન એમને સાંભળવો જ નહોતો બસ એમને બોલ્યા જ કરવું હતું. જોકે છોકરી ક્યો કે સ્ત્રીની પાછી એ આદતેય ખરી..

ફાઇનલી બધી જ ગર્લટોક પૂર્ણ થઇ અને પછી એમણે કહ્યું, 'અમે જઇયે.' મેં હા પાડી. ત્યારે અમારી કિંજલ બહુ સમજદાર દીકરી. પપ્પા કોલસા પાડવાનું કામ કરે ને મમ્મી એમને મદદ કરે. પપ્પા કરતા મમ્મીની હોંશ દીકરીને ભણાવવાની ઘણી ને એટલે જ કિંજલ અને એની બહેન પૂનમ હોસ્ટેલમાં ભણવા આવી. બીજીયે નાની બહેન છે જે આવતા વર્ષે હોસ્ટેલમાં ભણવા આવશે. અત્યંત ગરીબાઈમાં જીવતા આ પરિવારની દીકરી કિંજલને મોટા થઈને પોલીસ બનવું છે. એ કિંજલ બહાર જવાની જગ્યાએ ઊભી રહી.

'દીદી મારે વાત કરવી છે...' આટલું કહી થોડી વાર એ ચુપ રહી. બીજી દીકરી ભુમિ પણ સાથે હતી. મેં પૂછ્યું શું કહેવું છે?

'દીદી.... અમે કોઈ સામે સ્પર્ધા નથી કરી. સામે કોઈ આવ્યું જ નહોતું.. અને એટલે અમે પેલ્લા આયા. તમે પૂછતા તા પણ કોઈ સામે સ્પર્ધા કરી જ નતી એટલે કોઈ જવાબ નતું આપતું.. પણ ખોટું ના બોલાય ને? અને તમને ના કેત તો મને ખાવા ના ભાવત. આમ મનમાં કઇંક થાત...'

પછી તો ભૂમિયે આ વાતમાં જોડાઈ.

સાચું બોલ્યાનો હરખ મેં વ્યક્ત કર્યો.. સાથે જીત્યા તો કહેવાઈએ જ ને.... સ્પર્ધામાં ઉતરવું એ અગત્યનું બાકી આ સાચું બોલવા હિંમત જોઈએ અને એ તમારામાં છે સો એમાં પણ તમે જીત્યા...

આ વાત પછી બધી માતાજી ખુશ.. અમે જીતી જ ગયા.. અને હા અમે સ્પર્ધામાં આવવાના હતા ને એટલે બીજી નિશાળની એકેય છોકરીઓ ના આવી... હા હા હા...ની વાતો...

ભલે આ દીકરીઓ પોલીસ કે ડોક્ટર ના બને પણ જીવનની ખુબ સાદી વાતો શીખી જાય તોય ક્યાંય પાછી નહિ રહે...

અમારી હોસ્ટેલમાં આવી જ નટખટ અને હા ક્યારેક સખત ગાળો ભાંડતી 140 દીકરીઓ અને 190 દીકરા રહે છે અને એ બધા જ મજાના છે...

જીવનની અદભુત સ્પર્ધામાં કમાલ કરનારી અમારી દીકરીઓ જુદા પ્રકારની રસ્સા ખેંચમાં તો જીતી જ એટલે એમની સાથેનો મસ્ત ફોટો તો બને જ ને...