Irreplaceable Integrity and Love of Girls of VSSM Unnati Hostel

Mittal Patel talking to hostel girls

If you all are truly my girls find me Kinjaldidi’s watch within half-an-hour or else I will not eat my dinner!!!

This evening in the rush to go and pick up the girls from the school, Kinjal forgot her watch in the bathroom. Kinjal is a very polite and obedient child. Her mother Ramaben Chuvadiya Koli earns her living as a daily wage earning labour. The family doesn’t even have a pucca house to stay, “The house is bound to happen once my Kinjal finishes her education!!” she always says with a smile on her face. Ramaben saved some money from her daily earning to gift Kinjal a wrist watch worth Rs. 250. Don’t we all hold the gifts our parents give us as precious things ever? For Kinjal, this watch was the most precious thing ever, she would always wear it. Hell broke loose when Kinjal couldn’t trace her watch after she returned from picking up the girls from school.

I was in the office finishing my writing assignments. Kinjal came and stood behind my chair. This is a ritual. Whenever these girls have to tell or confess to  me they come and stand behind my chair so that we do not face each other, they speak up all they want to. While they are talking I am forbidden to turn around and look at them. I was waiting for Kinjal to speak up. Five minutes passed but there was no talking. Kinjal remained quiet. “What is the matter?” I inquired without turning my chair.

All the girls surrounded Mittal Patel to tell her about the watch

Kiara is always around the hostel, spending her time with the girls. She has made friends with a lot of girls her age hence she knew what was the matter. “Mumma, Kinjaldidi has lost her watch,” she let me know.

And Kinjal began crying profusely. “Didi, my mummy must have worked so hard to save money to buy me a watch. I consoled and assured her that we will find her watch.

At the hostel it was time for evening prayers. Everyone had gathered in the hall. I went and spoke about Kinjal’s watch, who had gifted it to her and quoted an instance when I had brought back a pen from a relative’s house without their knowledge and how I spent a sleepless night until I went there the next day and let them know that the pen was with me. They were so pleased with my honesty that I was gifted that pen.  They liked my truthfulness. Everyone likes honest people.

“I despise such behaviour from my girls. Hence, we need to find the watch within half-an-hour or else I will not eat my dinner. If you all love me find me the watch. If you fail to do that I will understand how much you all love me.” After the talk I returned to my office.

Within 10 minutes there was a sudden commotion in my office, all the girls rushed in  and gathered around my table (as seen in the picture), “Didi, didi we have found the watch.”

I was delighted to witness this honesty from my children.

The girl who found it was given an ovation. The rest were cautioned to not to point fingers at her.

I am glad these daughters of ours are learning to be honest humans first. I have decided to gift these 80 girls a wrist watch each for their honesty and truthfulness.

“Didi, now have your dinner. In fact eat twice as much today!” they joked.

These are precious moments I share with my girls. The clamour made Dashrath inquisitive, thank you for capturing these moments, Dashrath. And that is Kinjal in pink t-shirt.

How blessed I am to receive  such irreplaceable love and affection!! Thank you God for bestowing these opportunities!!

ગુજરાતીમાં રૂપાંતર

'તમે બધી ખરેખર મારી દીકરીઓ હોવ તો કિંજલ દીદીનું ઘડિયાળ શોધી લાવો અને અડધા કલાકમાં ઘડિયાળ ના મળે તો હું જમીશ નહિ.'

આજે દીકરીઓને સ્કૂલેથી લેવા જવાની હડબડાટીમાં કિંજલે હાથમાં પહેરેલી ઘડિયાળ બાથરૂમની પાળ પર મુકી ને એનાથી એ લેવાની જ રહી ગઈ.

કિંજલ બહુ ડાહી દીકરી. રમાબહેન ચુંવાળીયા કોળીની એ દીકરી. માં મજૂરી કરે ને ઘરનું પુરૂ થાય. આમ તો રહેવા પાક્કું ઘર પણ નહિ. 'પણ કાલ મારી દીકરીઓ ભણી લેશે પછી ઘર થાવાનું જ સે ને બેન' એમ એ હસતા હસતા કહે. રમાબહેને મજૂરીમાંથી બચત કરીને કિંજલને અઢીસો રૂપિયાની ઘડિયાળ લઇ આપી.દરેક બાળકને માં બહુ વહાલી હોય એમ કિંજલનેય વહાલી એટલે માં એ લઇ દેધેલું ઘડિયાળ હંમેશા પહેરી રાખે.

પણ સ્કૂલેથી બાળકોને લઇને આવ્યા પછી કિંજલને ઘડિયાળ મળ્યું જ નહિ ને કિંજલ પર આભ તૂટ્યું. બહુ શોધ્યું પણ ન મળ્યું....

હું ઓફિસમાં લખી રહી હતી ત્યાં કિંજલ આવી ને મારી ખુરશી પાછળ ઉભી રહી ગઈ.

આ દીકરીઓ ને ક્યારેક કશું કહેવું હોય તો મારો ચહેરો દેખાય નહિ એમ ખુરશી પાછળ ઊભી રહી જાય ને પછી એમનું કહેવાનું કહેવા માંડે. આ દરમ્યાન મારાથી ખુરશી ફેરવાય નહિ. મને લાગ્યું કિંજલ ને પણ કઈં કહેવું હશે. પણ પાંચેક મિનિટ પછી પણ એનો અવાજ ના આવ્યો એટલે મેં એની તરફ જોયા વગર જ પૂછ્યું, શું થયું?

કીઆરાને હોસ્ટેલની એના લેવલની એની બહેનપણીઓના લીધે ખબર હોય. એ બોલી મમ્મા દીદીની ઘડિયાળ ખોવાઈ ગઈ.

હું કિંજલ બાજુ ફરી ત્યાં તો એ પોકે ને પોકે રડી... દીદી મારી મમ્મીએ કેટલી મહેનત કરીને મને ઘડિયાળ લઇ આપી હતી ને કોકે લઇ લીધી. બધે શોધ્યું પણ.... આગળ એ બોલી પણ ના શકી.. મેં એને શાંત પાડી અને ઘડિયાળ મળી જશે ચિંતા ના કર એવો હૈયાહરો આપ્યો.

પ્રાર્થનાનો સમય થયેલો બધા સભામાં બેઠેલા. મેં જઈને ઘડિયાળ કિંજલને કોણે આપેલું અને ક્યાંથી ખોવાયું બધી વાત કરી. સાથે નાનપણમાં મેં પણ એક વખત પૂછ્યા વગર અમારા એક સગાના ત્યાંથી પેન લઇ લીધાની વાત કરી. પણ પેન લીધા પછી ઊંઘ જ ના આવી કારણ પેન પૂછ્યા વગર લીધેલી એટલે. બીજા દિવસે જઈને મેં પેન લીધાનું એમને કહ્યું ને મને ઇનામમાં એ પેન મળી. સાચું બોલી એ એમને ગમ્યું. એમ બધાને ગમે.

મારી દીકરીઓ કોઈ ચીજ છુપાવીને લઈ લે એતો મને જરાય ના ગમે. એટલે ઘડિયાળ અડધા કલાકમાં ના મળે તો હું જમીશ નહિ. જો હું વહાલી હોવું તો ઘડિયાળ શોધીને આપો. બાકી ના મળે તો હું કેટલી વહાલી છું એ મને ખબર પડી જશે. આટલું કહીને હું હોસ્ટેલમાંથી મારી ઓફિસમાં આવી.

લગભગ 10 મિનિટમાં તો એક સાથે હોસ્ટેલની ટુલલ્ડ મારી ઓફિસમાં દીદી ઘડિયાળ મળી ગઈ...એ કહેતી મારી સામે આવી ગઈ.. (ફોટોમાં દેખાય છે એમ)

સાંભળી ને માંને પોતાના બાળકોની સારી વાતો સાંભળીને કેવો હરખ થાય એવો મને થયો.

જેણે ઘડિયાળ શોધ્યું એને ત્રણ તાળીનું માન આપ્યું ને કોઈ એની સામે જુદી રીતે આંગળી ના કરે એ પણ સમજાવ્યું...

ગમે છે આ દીકરીઓ ખરે જ સારી માણસ બનવાનું શીખી રહી છે.

જોકે આ સાચા બોલવાનું ઇનામ એંસીયે એંસીયે દીકરીઓને ઘડિયાળ આપવાનું નક્કી કર્યું છે.

ફોટોમાં ઘડિયાળ મળ્યા પછી મારી ઓફિસમાં આવેલી બધી વહાલુડીઓ... મારી પાછળ રડતી ને પછી હસ્તી ગુલાબી ટિશર્ટમાં કિંજલ...

ને હા દીદી હવે જામી લેજો હોને અને આજે બમણું જામજો...

ઓફિસમાં શોરબકોર થયો ને દશરથને ખ્યાલ આવ્યો. એણે આ ઘટના કેમેરામાં કંડારી... આભાર દશરથ.

શું કહું આ પ્રેમને.. આભાર આવા પ્રેમ માટે ઈશ્વરે નિમિત્ત બનાવી એ માટે...

Hina Bhanushali…. may your tribe grow!!

Hina Bhanushali talking to Mittal Patel

The work and cause VSSM strives for has helped create a strong and dependable community of well-wishing friends and patrons. However, seldom do we come across young volunteers and donors who join us because they wish to be part of the process that enables change, who are willing to contribute their time, money  and energy to spread the joy and bring light in someone else’s life. 

Recently we happen to meet Hina Bhanushali, a compassionate and wise 23 years old who thrives at the idea being helpful to others. Having relocated to Ahmedabad to prepare for examinations to  government job,  Hina lives by herself. Her father sends her a regular allowance to help meet her living expenses. 

Hina is extremely mindful of her expenses and spends thriftily. The money she saves helps pay-off education expenses of three needful children. After spending some time in Ahmedabad she realized that if she wants to save more  she needs to live  in a place with low cost of living. The thought made her move to Gandhinagar. The relocation indeed helped her save more! Apart from helping with the education of 3 children Hina spent her increased savings on helping a barber set-up a small hair-cutting kiosk, distribute woolen pull-overs to the children in the government school in her hometown and assist a friend meet her educational expenses.

Hina, Mittal Patel and hostel girls with the cycle Hina has given

One day I received a message from Hina, on my Facebook account. She expressed her desire to meet me. We did meet up and talked to learn about her and VSSM’s work. After a few days of our meeting she calls up to tell me that she has managed to save Rs. 4000 and would want to donate that amount to the hostel, which she did.

A few days before Rakshabandhan she spoke to VSSM’s Dimpleben to understand more on the needs of the girls staying with our hostel. Dimpleben mentioned o n the need of a bicycle. A couple of days  later she comes over to VSSM with a bicycle for the girls. On Rakhi instead of clothes or any other gifts she asked for money from her brothers. Once the brothers learnt the reason behind this strange demand they  happily obliged.

“Didi, the clothes would eventually wear-off but my help to others will bring hope and twinkle in their life. I wish to go ahead  like you, didi. I haven’t been able to  decide between to be or not to be a government officer, I might opt out of that wish but I sure want to work like you,” Hina expressed.

“You should work towards becoming a government officer. We need officials like you amidst us.” I pushed her to not give up on something she has been working towards for so long.

“But can I come here and work with you, if I don’t like it there??”

“Of course, our doors are always open for you.” How could I not make such compassionate human part of VSSM!!

We hope that this desire to do better for fellow human beings never diminishes in Hina. We wish that she clears her exams and gets appointed as a government officer and goes on to bring change in lives of hundreds and thousands of individuals she would work for.

In the picture Hina with the girls she brought the cycle for.

ગુજરાતીમાં અનુવાદ

હીના ભાનુશાળી...

બહુ નાનકડી છોકરી. પણ તકવંચિતોને મદદ કરવાની ભાવના જબરજસ્ત.

માંડ ત્રેવીસની ઉંમર હશે. અમદાવાદ સરકારી નોકરી માટેની તૈયારી માટે આવી. પપ્પા પોકેટ મની આપે. એમાંથી રહેવાનું ને જમવાનું કરે સાથે થોડી બચત કરે ને એ બચતમાંથી જ એ જરૃરિયાતમંદ ત્રણ બાળકોને ભણાવે. 

આવામાં પાછો વિચાર આવ્યો અમદાવાદની જગ્યાએ ગાંધીનગર રહેવા જવું તો થોડા વધુ પૈસા બચી શકે. ને ઉપડી ગઈ ગાંધીનગર ને બચત વધારી. ત્રણ બાળકો ઉપરાંત એક વ્યક્તિને હજામની દુકાન કરવા માટે પણ હીનાએ મદદ કરી. પોતાના ગામની સ્કુલમાં બાળકોને સ્વેટર આપ્યા થી લઈને સાથે ભણતી મિત્રેને પણ ભણવામાં મદદ કરી. 

એક દિવસ ફેસબુક પર મેસેજ આવ્યો મળવું છે. ને એ આવી. અમે ખુબ વાતો કરી.. 

થોડા દિવસ પછી ફોન આવ્યો. મારી પાસે બચેલા 4000 છે. હોસ્ટેલમાં આપવા છે. ને એ આવીને આપી ગઈ.

રક્ષાબંધન પહેલાં પહેલાં અમારા ડીમ્પલબેન સાથે વાત કરી ને દીકરીઓને શાની જરૃર છે એવું પુછ્યું. ડીમ્પલબેને સાયકલ માટે વાત કરી. 

રક્ષાબંધનના દિવસે હીનાએ ભાઈઓ પાસે મોંધી ભેટ કે કપડાંની જગ્યાએ પૈસા માંગ્યા. ભાઈઓને નવાઈ લાગી પણ પછી એણે કહ્યું, મારે હોસ્ટેલમાં ભણતી તકવંચિત દીકરીઓને સાયકલ ભેટમાં આપવી છે. તો ભાઈઓએ પણ હોંશે હોંશે મદદ કરી. 

ને બે દિવસ પહેલાં એ સાયકલ લઈને હોસ્ટેલ પર આપવા આવી...

સમાજને પાછુ આપવાની વાત હીનાની જેમ આપણે સૌ શીખી લઈએ તો સમાજ કેવો રૃડો થઈ જાય.

પોતાના મોજ શોખ માટે વાપરવાની જગ્યાએ હીના જરૃરિયાતમંદ વ્યક્તિઓને મદદ કર. દીદી કપડાં તો ઘસાઈ જાય. પણ કોઈને મદદ કરેલી નીખરી જાય એવું હીના કહે..

મને તમારી જેમ કામ કરવું છે. અધિકારી બનવું ના બનવું એની થોડી અવઢવ છે પણ તમારી જેમ કામ કરવામાં જરાય અવઢવ નથી. કદાચ અધિકારી ના પણ બનું. એવું હીનાએ કહ્યું ત્યારે એને કહ્યું, અધિકારી બની જાય. પછી ત્યાં ના ફાવે તો આવી જજે અહીંયા. પણ એક વખત સરકારમાં જજે ખરી. 

એણે કહ્યું જઈશ પણ ના ગમે તો અહીંયા આવી શકુ ને?

આટલી લાગણીશીલ છોકરી ને ના પાડવી કોને ગમે?

તારે જ્યારે આવવું હોય ત્યારે આવજે તારા માટે દરવાજા ખુલ્લા છે...

આવી સરસ હીનાની વંચિતો માટેની લાગણી ઘણી જુદી છે... 

હીનામાં માણસાઈની આ મશાલ હંમેશાં જલતી રહે તેવું ઈચ્છીએ.. ને પરીક્ષા પાસ કરીને એ અચ્છી અમલદાર બની ખુબ લોકોને મદદરૃપ બને એવી લાગણી...

ફોટોમાં સાયકલ આપવા આવેલી હીના જેમના માટે સાયકલ લાવી તે દીકરીઓ સાથે...

Freedom from Boredom through E-Learning

Boys at G U Hostel Parading on Independence Day

Not one or two but two hundred boys study while staying in our G U Shah hostel at Naroda. Who likes to put their head in the book and study all day? Moreover, all our children ace in mischief. Sitting for an hour seems like punishment to them. 

Sparsh Trust and Maharshibhai Dave made an arrangement of E-Learning to make such kids study without getting bored. Thank you Maharshibhai and Sparsh Trust. 

Children celebrated 15th August- Independence Day cheerfully. They did parade in the Hostel. They won the prize of Rs. 1500/- in Pyramid competition at the school they are studying. 

Students paraded in G U Shah Hostel

You can see everything in the photos that is written here.                                                   

ગુજરાતીમાં અનુવાદ

E-Learning at G U Hostel run by VSSM

દીકરાઓ એય પાછા એક બે નહીં પણ બસો અમારી જી.યુ.શાહ હોસ્ટેલ નરોડામાં રહીને ભણે. ચોપડાંમાં આખો દિવસ માથુ રાખીને ભણ્યા કરવું કોને ગમે? પાછા અમારા આ બધા બાળકો શેતાનીમાં પાવરધા. એકાદ કલાક બેસાડી રાખવા એય સજા જેવું લાગે.

આવા આ બાળકો જરાય કંટાળો લાવ્યા વગર મોજથી ભણી શકે તે માટે ઈલર્નીગંની વ્યવસ્થા મહર્ષીભાઈ સ્પર્શ ટ્રસ્ટે કરી. આભાર મહર્ષીભાઈ અને સ્પર્શ ટ્રસ્ટ.

Mittal Patel attended the E-Learning screening and Independence Day 

15 ઓગષ્ટની ઊજવણી બાળકોએ ઉત્સાહભેર કરી. આખી હોસ્ટેમાં એમણે પરેડ કરી. પાછુ જે નિશાળમાં એ લોકો ભણે ત્યાં પિરામીડ સ્પર્ધામાં અવલ્લ આવ્યાને રૃા.1500નું ઈનામ લઈ આવ્યા.

ફોટોમાં લખ્યુ એ બધુએ જોઈ શકાય છે.

Love of the Little Girls of Unnati Hostel

Mittal Patel with the litle ones of Unnati Hostel

Our little girls….

Actually their time for coming to my office is 6.00 pm i.e. after their school time is over.  But today they showed up in the morning itself.

In the beginning, before the talk starts, they feel very shy but once they start talking, they make such questions that you will not stop laughing.  They have the habits like putting their fingers in the mouth, put their lower lip in the mouth etc. Priti, Anokhi, Anandi and Rami such fantastic names, I tell them that lip has to be cut because you are putting it in your mouth, then they start laughing loudly.

When asked “what will you become when you grow old?” One of them replied ‘police’. Then all would say police.

‘Why Police?’

They say, ‘if we go in the settlement wearing uniform, it will look impressive, that is why.’

Immediately Neha said, ‘I want to become an engineer.’

‘Ok. What does engineer do, you know?’

‘No, that I don’t know.’

‘Then how you thought of becoming an engineer?’

She was silent, the others started saying, “I like Gulabjamun, Rasgula, Mango juice….

‘Didi, what do you like?’

There, Neha said, “Didi, I don’t want to become an engineer, I will also become Police.”

‘Why did you change the idea?’

‘Just like that. Keep it police.. .’

Hearing the talk of Neha everybody laughed. Priti, whose front teeth had fallen also laughed very much.  All stopped laughing but Neha continued to laugh.

‘Priti, laughs adorably, so, the mouse thought that this girl has very nice teeth. Mouse took the teeth thinking they also can laugh nicely by having teeth like Priti. So, when Priti was asleep, mouse took the teeth.’

All looked at Priti and said,

‘Is it true, Priti?’

Priti said, “No no, I was very mischievous. So, once my mother was cleaning utensils and she warned me stop doing mischief, but I did not stop. So, she threw a saucepan at me and my front teeth broke.’

O my God… Now I understood why Priti is not getting front teeth since last two years. We take a lot of care of children, but this again drew our attention while talking with little girls.

We will provide dental treatment to Priti. ‘Would you like getting new teeth?’ when we asked, Priti covered her front portion of mouth with her hand and said yes.

And we all said, ‘but we like very much this Priti without teeth because even when she gets angry still she can’t bite us.’

All started laughing a lot.

We have to be like kids to understand the changing dreams and all other things…

It is true that those little children teach us patience…

They hide beneath my table and start murmuring…

Once while talking on phone, I spoke that I have got headache. As soon as I finished the conversation, all girls started saying, “I will rub your head, I will rub your head!”. Just imagine what would happen if all the mischievous girls seen in the photo start rubbing my head?

A lot of love for those sweet girls…………

ગુજરાતી અનુવાદ

અમારી ટબુડીઓ...

આમ તો મારી ઓફીસમાં એમના આવવાનો સમય નિશાળ છુટ્યા પછી સાંજના છ નો. પણ આજે તો સવારના પહોરમાં દર્શન દીધા.

વાતની શરૃઆત કરતાં પહેલાં શરમ તો આખા ગામની આવે પણ એક વખત જીભ છુટી થઈ જાય પછી તો એવા જાત જાતના પ્રશ્નો પુછે કે હસવું આવી જાય. મોંઢામાં હાથ રાખવો, નીચલો હોઢ મોઢામાં દબાવીને રાખવો વગેરે જેવી આદતો તો ખરી જ. પ્રિતી,અનોખી આનંદી, રામી કેવા સરસ નામ હું કહુ કે આ હોઠ મોંઢામાં દબાવો છો તે કાપી જ નાખવો છે તો જોરથી હસે.. 

'મોટા થઈને શું બનવું છે' એવું પુછ્યું તો એકે કહ્યું પોલીસ ને પછી બધાએ કહ્યું પોલીસ. 

'કેમ પોલીસ?'

તો કહે, 'ડ્રેસ પહેરીને વસાહતમાં જઈએ તો અસલ લાગે ને એટલે'

ત્યાં તો નેહાએ કહ્યું, 'મારે તો એન્જીનીયર બનવું છે.'

'અચ્છા એન્જીનીયર શું કરે ખબર છે?'

'ના એ નથી ખબર.'

'તો એન્જીનીયર બનવાનો વિચાર ક્યાથી આવ્યો?'

એ ચૂપ થઈ ગઈ ત્યાં બીજી બધી પાછી બોલવા માંડી મને ગુલાબજાંબુ, રસગુલ્લા, કેરીનો રસ બહુ ભાવે.. દીદી તમને શું ભાવે?

ત્યાં નેહા વચમાં બોલી, 'દીદી હવે એન્જીનીયર નથી બનવું હું પણ પોલીસ જ બનીશ.'

'કેમ બદલી નાખ્યું?'

'એમ જ હવે પોલીસ રાખો...'

નેહાની વાત સાંભળી ઊભેલા બધા હસ્યા.. પ્રિતિના આગળના દાંત પડી ગયેલા એ પણ બહુ હસી બધાનું હસવું બંધ થયું છતાં તે હસ્યા કરે. 

'આ પ્રિતિ બહુ સરસ હસે છે તે ઉંદરોને થયું કે, આ છોકરીના દાંત બહુ સરસ છે ને એટલે જ એ આવું સરસ હસે છે 

આપણે એના દાંત લઈ લઈએ તો આપણેય એના જેવા હસમુખા થઈ જઈશું. એટલે પ્રિતિ સુતી હતી તે વખતે ઉંદર એના દાંત લઈ ગયા.'

બધાએ એકદમ પ્રિતિ સામે જોયું અને કહ્યું, 

'હે પ્રિતિ?'

પ્રિતિ એ કહ્યું, 'ના ના, હું બહુ મસ્તી કરતી'તી. મારી મા વાસણ ઘસતી'તી એણે મસ્તી ના કરવા કહ્યું પણ હું ના માની તે એણે કંટાળીને છુટી તપેલી મારી તે આગળના દાંત પડી ગયા.'

બાપ રે... હવે સમજાયું કે પ્રિતિને બે વર્ષથી આગળના દાંત કેમ નથી આવતા. આમ તો અમે બાળકોનું ઘણું ધ્યાન રાખીએ પણ આ ચુકાયેલું ધ્યાન ટાબરિયા સાથે વાતો કરતા પાછુ આવ્યું.

પ્રિતિની દાંતની ટ્રીટમેન્ટ કરીશું.. નવા દાંત આવે તો ગમે એવું પુછ્યું તો પ્રિતિએ એજ રીતે મોંઢું હાથથી સંતાડીને હા પાડી... 

ને અમે સૌએ કહ્યું, પણ અમને તો આવી દાંત વગરની પ્રિતિ બહુ ગમે કોઈક વાર ગુસ્સો આવી જાય તો બચકુ તો ના ભરી શકે ને એટલે.

ને બધા ખડખડાટ હસ્યા..

બદલાતાં સપનાં ને અન્ય સઘળું સમજવા માટે તેમના જેવડા બનવું પડે... 

આ ટબુડિયા ધીરજ શીખવાડે છે એ નક્કી.. 

મારા ટેબલ નીચે ઘુસવાનું ને ગુસપુસ કરવાનું.. 

એક વાર ફોન પર વાત કરતા કરતા માથુ દુખ્યુ એવું બોલાઈ ગયું ને પછી તો આવી જ બન્યું. હું માથુ દબાવુ હું દબાવું..વિચારો એક સાથે ફોટોમાં દેખાય છે એટલી માતાજીઓ માથુ દબાવે તો શું થાય?

પણ એમનો આ મીઠો પ્રેમ ... ને આ મીઠુડીઓને લખલૂટ વહાલ...

Vaccination programme held for nomadic girls at our Unnati hostel...

VSSM team consoling the girls after taking the
vaccination

In those days when studying in primary school of Village, on getting the news that a team is to arrive for Vaccination, we used to get panicked.  School gate used to close, had to find out ways how to escape and reach home. We could finally find out a way from where we used to cross the boundary wall and escape. This condition arise mainly for the reason that we were afraid of injection. Somehow, the teachers would not allow us to escape and see to it that vaccination is given, which would result in non-stop tears flowing from our eyes.

Vaccination program in progress

VSSM team consoling the girls after taking the
vaccination

After years of such incident, today this event came back before our eyes. Girls of our hostel were to be administered Rubella Vaccination.  The news of injection to be given was spread among the girls.  There was no way for escape right here.  This hostel itself was the home for those girls. At last we could convince them to undergo Vaccination. Where the doctors were sitting, outside that cabin our daughters studying in College i.e. Saraswati, Surekha, Sonal,Jaya and Payal had made to stand in queue all the girls who were to be administered Vaccination.  All were afraid like anything. But there was no way to escape. At times our Dimpleben made certain girls to sit on her laps, sometime Kalgiben could give courage to them and at some occasions even the Doctors made all to laugh.  Slowly slowly with a little crying 73 girls were given Vaccination. Now there was turn of elder college going girls who convinced the little girls for Vaccination by saying that “nothing happen it is like small ant bite”, after getting vaccination they started crying like there was a time for departure to their in-laws.  Entire atmosphere was converted into crying field. They did not stop crying even after a lot of efforts.  At last when they were told your crying photo would be uploaded on face book with the remarks “see our daughters like tigress managing our hostel are crying after getting Vaccination”.  Listening to this while crying they laughed a little but still continued to cry. Personally I myself, even today am afraid of injection.  At the time of Kiyara when I was given injections, it was a very horrible experience. My grandmother lived for 110 years, got ill in her last days, doctor said injection is to be given, she cried like a small child.  I will not take injection, said to my mother and like a small child she caught hold saree of my mother.  Fear of injection is like that.  But all the girls were knowing why the Rubella Vaccination is to be given, even cried a lot but took the vaccination.  

Thanks for Health Care Foundation and Lion International and specially Doctor Kalgiben who made the girls to cry but made them sweet by giving them Chocolates. 

ગામની પ્રાથમિકશાળામાં ભણતા તે વખતે રસી આપવાવાળા આવવાના છે તેવી ખબર પડે કે મોતિયા મરી જતા. નિશાળાના દરવાજા તો બંધ થઈ જાય એટલે ઘરે ક્યાંથી ભાગવું એના પેતરા શરૃ કરીએ. ઘણું કરીને એકાદ જગ્યા તો શોધી જ લીધેલી જ્યાંથી દિવાલ કુદીને ભાગી જતા. મૂળ ઈન્જેક્શનની બીક લાગતી એટલે આ વાંદરવેળા થઈ જતા. છતાંય શિક્ષકો ગમે ત્યાંથી પકડી લાવતા ને નર્સ સોય મારી જ દેતા ને એ પછી આંખોમાંથી ગંગા જમના વહેવા માંડતી.

Girls waiting to get the vaccine

આ વાતને વર્ષો વિત્યા પછી આજે એ પ્રસંગ પાછો આંખો સામે આવ્યો. અમારી હોસ્ટેલની દીકરીઓને રુબેલાની રસી આપવાની હતી. ‘ઈન્જીસન આલવાના હ’ એવી ચણભણ તો ચાલુ થઈ ગઈ હતી. ભાગવાનો તો અહીંયા વિકલ્પ નહોતો. આ દીકરીઓનું ઘર જ એમની હોસ્ટેલ હતી. આખરે સમજાવી પટાવીને રસી માટે તૈયાર કરી. 

Doctor giving vaccine 

જે કેબીનમાં ડોક્ટર બેઠા હતા તેની બહાર કોલેજમાં ભણતી અમારી દીકરી સરસ્વતી, સુરેખા, સોનલ, જયા, પાયલે બધી દીકરીઓની લાઈન કરાવી. બધાના મન પર સખત ગભરાટ. પણ છટકવાનું ક્યાં હતું. ક્યાંક તો અમારા ડીમ્પલબેન ખોળામાં લઈને દીકરીઓને બેઠા ક્યાંક કલગીબહેને હીંમત આપી તો ક્યાંક ડોક્ટરે જ ખડખડાટ હસાવ્યા. ધીમે ધીમે થોડુ રડતા રડતાય 73 દીકરીઓને રસી અપાઈ ગઈ. હવે અમારી મોટી દીકરીઓનો કે જેઓ કોલેજમાં ભણે છે. અત્યાર સુધી નાની દીકરીઓને ઉપાડીને લાવતી, ‘કશું ના થાય, કીડી ચટકો ભરે એવું જ લાગ’ એમ કહેતી દીકરીઓનો વારો આવ્યો ને રસી અપાયા પછી પોક મુકીને એ રડી જાણે સાસરે જતી હોય... આખુ વાતાવરણ રડારડવાળુ થઈ ગયું. પાછી ઘણી સમજાવી પણ ચુપ ના થાય. આખરે કહ્યું તારો રડતો ફોટો ફેસબુક પર મુકવો છે. ને લખવું છે જુઓ અમારી વાઘ જેવી દીકરીઓ આખી હોસ્ટેલ સંભાળે તે આમ સાવ નાનાકડા ઈન્જેકશનથી ડરી ગઈ.. આ સાંભળીને રડતા રડતાય થોડુ હસી પણ રડવાનું ચાલુ જ રહ્યું.

વ્યક્તિગત રીતે હુંય મારી દીકરીઓની જેમ ઈન્જેક્શનથી આજેય એટલી જ ડરુ... મારી કિઆરા વખતે ઈન્જેક્શન લેવા પડતા તે એ વખતે મરવા બરાબર લાગતું. મારા બા લખુ બા 110 વર્ષ જીવેલા જીવનના અંત પહેલાં બીમાર પડ્યા ને ડોક્ટરે ઈન્જેક્શન આપવા કહ્યું તો કેવા નાના છોકરાંની જેમ રડ્યા હતા. મને અંજીસન નહીં લેવું છોડી એવું મારી મમ્મીને એમણે કહેલું ને નાના બાળકની જેમ મમ્મીનો સાડીનો છેડો પકડી લીધેલો.

ઈન્જેકશનનો ભય જ એવો છે... પણ રુબેલાની રસી વખતે રડેલી બધીએ દીકરીઓને રુબેલાની રસી શા માટે લેવાની તેની ખબર જ હતી ને એટલે જ રડતા રડતાય રસી લીધી. 

આભાર હેલ્થકેર ફાઉન્ડેશન અને લાયનઈન્ટરનેશનલનો અને ખાસ કલગીબહેન ડોક્ટરસાહેબને જેમણે પ્રેમથી દીકરીઓને ઈન્જેકશનથી થોડી રડાવી પછી ચોકલેટ આપીને મીઠીયે કરી..

Manisha Devipujak of VSSM comes out with flying colours in HSC Science Stream Exam...

Mittal Patel with Manisha Devipujak

How proud you will be when your child performs up to the mark? I am feeling the same pride looking at the result of Manisha’s 12th Science. Manisha’s father Bhagabhai Devipoojak is suffereing from ulcer. Manisha would see his plight but they could not meet both ends due to medical expenses.     

NEET exam results are yet to declared. Then we will be able to see what happens. But as per the present situation, she can get the admission in Nursing.  

Manisha Devipujak's HSC result

See, how this daughter of uneducated mother passed with flying colours? Manisha, who has been staying in our hostel showed the wish to go to Medical stream and decide to serve in villages.  

All the expenses for the tuitions for science stream as well as NEET exam were provided with the help of near and dear ones.

Dimpleben was continuously after her studies and tuitions. Jayantibhai, Vandana, Bharat became her support in pickup and drop to the school and tuitions. Entire Hostel team was with her wherever there was a need. I am grateful to the hostel team. And we wish for Manisha’s bright future. 

Manisha had cried a lot when she came back from the office saying what if she doesn’t get good result. She spoke a lot about her concern of not being able to help her family. We made lot of efforts to make her smile and eventually she smiled. The photo with that light smile is kept here. Today, her family is also proud of her like we are.

The photograph of Manisha’s result of 12th standard is kept here. 

પોતાનું બાળક જ્યારે ખરા અર્થમાં તીર મારીને આવે ત્યારે કેવો ગર્વ થાય? બસ એવો ગર્વ અમારી મનીષાનું ધો.12 સાયન્સનું પરિણામ જોઈને થાય છે. મનિષાના પિતા ભગાભાઈ દેવીપૂજક અલ્સરની બિમારીથી પિડાય. મનિષા તેમની હાલત જુએ, દવાના ખર્ચને ધક્કા બેય ક્યાં પહોંચી વળાતા હતા.

એટલે જ મનિષાએ મનથી ડોક્ટર બનવાનું નક્કી કર્યુ. નીટની પરિક્ષાનું પરિણામ આવવાનું બાકી છે. એ આવી જાય પછી ખબર પડે કે શું થાય. બાકી હાલની સ્થિતિમાં નર્સીગમાં એને એડમીશન મળી જશે.

મનિષાની મા શાકભાજી વેચે ને પરિવારનું ગુજરાન ચલાવે. અભણ માની આ દીકરી કેટલા સારા માર્કસ સાથે ઊતીર્ણ થઈ. છેલ્લા કેટલાક વર્ષોથી અમારી હોસ્ટેલમાં રહીને ભણતી મનીષ।એ મેડીકલના ફીલ્ડમાં જવાનુ નક્કી કર્યું ને મોટા થઈને ગામડાંમાં જ સેવા આપવાની ઈચ્છા દાખવી.

12 સાયન્સના ટ્યુશન નીટની પરિક્ષાનો મસમોટો ખર્ચ બધુએ મદદ કરનાર સૌ સ્વજનો થકી પાર પડ્યું. આપ સૌનો આભાર.

ડીમ્પલબેન સતત એના ભણતર ટ્યુશન માટે લાગ્યા તો જયંતીભાઈ, વંદના, ભરત ટ્યુશનથી લઈને સ્કુલમાંય એને લેવા મુકવા એ સિવાય જ્યાં પણ જરૃર પડી મનિષાની પડખે રહ્યા અમારી હોસ્ટેલની આ ટીમનો પણ આભાર સાથે મનિષાના ઉજ્જવળ ભવિષ્ય માટેની શુભકામના...

દિવાળી પછી ઘરેથી સીધી ઓફીસ પર મનિષા આવેલી ને પકડીને ખુબ રડેલી, દીદી હું સારુ રીઝલ્ટ નહીં લાવું તો.. હું મારા પરિવારને મદદ નહીં કરી શકુ તો વગેરે કાંઈ કેટલુંએ એ બોલેલી એને હસાવવા કેટલું કર્યું ત્યારે માંડ થોડું હસેલી એ તસવીર અમે કેમેરામાં કેદ કરી જે અહીંયા મુકી છે. પણ આજે અમારી જેમ જ એના પરિવારને પણ એના ઉપર ગર્વ થાય છે.

સાથે ૧૨ સાયન્સમાં એણે મેળવેલું પરિણામ ફોટોમાં જોઈ શકાય છે

Blessed to be nurturing such beautiful children…

Priti with Mittal Patel at the VSSM girls Hostel, Ahmedabad

“The Didis are complaining about you that Priti takes things from everyone’s bags and cupboards, is that true?”

She nodded in affirmation.

“What do you take?”

She chose to remain quiet.

“Money?” I asked.

“No.”

“Hairbands?

‘No.”

“Clothes?”

“No.”

“Notebooks?”

“No.”

“Pencil?”

“No.”

I continued asked about stuff that could be lifted and Priti continued to deny.

“So, can you tell me what do you lift?”

“Sharpener.”

“Oh ok, and?”

“Eraser.”

“Ah, is it.”

“Foot ruler.”

“What else?”

“That’s it!!”

“Why only this much?”

“That is because, I am fond of them!”

I was enjoying this conversation. It made me nostalgic, of times when Kiara was a junior KG student and came back with lots of such stuff in her pencil box. And she too would tell me the same thing.

“It is not appropriate to lift things without asking,” I told Priti.

She just refused without opening her mouth, “It is called robbery, a sin!”

“Oh, who told you that? And why did you do it even when you knew it is wrong?”

“Because I like them so much, Didi!”

It was hard not to fall for her innocence and humbleness.

“Next time you crave for sharpener, foot-rule and eraser come to me, I shall give them to you and promise me that you will never take anything without asking again.”

I stretched my hand towards Priti asking for her commitment.

“I will not take anything, I promise!” she voiced loudly and gave me a high-five.

“But what if you continue with your habit even after promising me not to!”

“Will accept whatever punishment God gives me,” she told me looking at the sky.

“God will put a big ball in your tummy, you won’t be unable to eat. So, think before you promise. Children like you are very dear to God so they aren’t punished. He forgives children but places a ball in their tummy.”

“I will never repeat this again!!”

I felt the need to share this experience with you all to give a glimpse of how children think and act and how we as adults misinterpret their behaviour. We are blessed to be taking care of such fantastic children. They never hesitate to confess their mistakes. They have learnt their lessons well at the hostel and chose to be righteous in their conduct. We are sure our training and guidance will help them become better humans and that is what we wish to achieve because, we need to think beyond the stereotypes.