VSSM will always remain grateful to its well-wishers to help ensure girls like Janki and Bhoomi realize their dreams...

Bhoomi and Janki's parents came to drop them for the
first time at our unnati hostel and takes a picture with
Mittal Patel

My daughter-in-law is pride and joy of my family…

Janki and Bhoomi's family members sharing their sentiments
with Mittal Patel

“My daughter-in-law is a very obedient and good natured human being. It is because of her  my daughters (grand-daughters) are studying. Both, my husband’s and my parents died when we were very young. We have endured lot of pain growing up. I have four daughters and one son. My son hasn’t done well in life. It is my daughter-in-law who works hard to support the family. Please educate my girls, my Janki and Bhoomi, very well. They are the ray of hope for my family. We trust you with them and give you freedom to raise them well and scold them if required. We shall never ever come complaining.”

Janki and Bhoomi’s grandmother Vechima had tears in her eyes when she shared her sentiments with us. Vechi Ma is extremely proud of her daughter-in-law Kamlaben. It felt good to hear a mother-in-law appreciate her daughter-in-law so much. Infact, Kamlaben is truly a wonderful lady. She stays and works as cooking help in Deesa. The money earned is spent on sustaining the family. She definitely wishes that her girls study well and grow up to shine their family’s name.

Janki and Bhoomi both aspire to become a doctor. They are moderate in studies but look forward to completing their education. “We do not have enough money to educate both  our daughters. However, VSSM’s Shardaben has been instrumental in bringing these girls to the hostel. “My in-laws wanted to see where our girls are studying that is why I have brought them here.  We are delighted to see them do well.” Kamlaben explained to us as a matter of fact. Naturally, a photo op with such fantastic family had to be mandatory!!

These girls are Rajgour and study with 70 other girls in a leading private school of Ahmedabad almong with 70 other girls. Our well wishing friends, with their continued support have been helping us ensure girls like Janki and Bhoomi realize their dream. We will always remain grateful for this support.

Hopefully, one day these girls will realize their dreams…….

‘મારી વઉ બહુ ડાહી હ. ઈને જ મારુ ઘર રાસ્યુ ન ઈના લીધે જ મારી સોડીઓ ભણહ્. અમે તો અણભણ. જોનકીના દાદા ન નોના મૂચીન ઈમની મા મરી જઈન પાસળ બાપાય જ્યાં. મારાય મા બાપ નોનપણમોં જ મરી જ્યાંતા. ખુબ દુઃખ વેઠ્યું. માર એક સોકરો ન ચાર સોડીઓ. બધાય ન પૈઈણાયા પણ સોકરો આગળ ના નેકળી હક્યો. મારી વઉ મેનત કરીન ઘરનું પુરુ કર. મારી આ બે સોડીઓ(પૌત્રી)ન તમે ખુબ ભણાવજો. અમાર ઘરનો આસરો આ સોકરોં જ હ્. હવ તમન હૂંપી જોનકી અન ભૂમી. તમારી વાત ના મોનઅ તો વઢજો. અમે કોઈ દાડો ફરિયાદ લઈન નઈ આઈએ.’

જાનકી અને ભૂમીના #દાદી વેચીમા આટલું કહેતા કહેતા રડી ગયા. વેચી માને એમની વહુ ને જાનકીની મમ્મી કમળાબહેન પર ખુબ ગર્વ. દીકરા કરતાંય વધુ વાત વહુની એમણે કરી. સાસુ વહુના આટલા વખાણ કરે એ ખુબ ગમ્યુ. જો કે કમળાબહેન વખાણ કરવા પડે એવા જ છે. ડીસામાં રહે ને રસોઈ બનાવાનું કામ કરે ને એમાંથી જે મળે તેમાંથી પોતાનો ગુજારો કરે. બે દીકરીઓ ભણી ગણી કુંટુંબનું નામ રોશન કરે તેવી કમળાબહેનની ઈચ્છા.

જાનકી અને ભૂમીને ડોક્ટર બનવું છે. ભણવામાં કાચી છે પણ મમ્મી, દાદી અને દાદાનું સપનું પુરુ કરવાની હોંશ બંનેની છે. ‘અમારી પાહે આ બેને ભણાવી હકાય એટલા પૈસા નથી. પણ શારદાબહેન(#VSSM ના #કાર્યકર)ના કારણ દીકરીઓને હોસ્ટેલમાં મુકી શક્યા. મારા સાસુ- સસરાને જોવું તુ કે આ બે ક્યાં ભણે છે એટલે એમને લઈને આવી ને બધી વ્યવસ્થા જોઈને એ બહુ રાજી થ્યા.’ એવું #હરખાતા હરખાતા કમળાબહેને કહ્યું. આવા સરસ પરિવાર સાથે ફોટો તો બનતા હૈ....

રાજગોર પરિવારની આ દીકરીઓની સાથે જ બીજી 70 દીકરીઓ અમદાવાદની ખુબ જ જાણીતી એચ.બી.કાપડિયા સ્કુલમાં ભણે. સમાજ ખુબ પ્રેમથી આ દીકરીઓના ભણતરમાં અમને મદદ કરી રહ્યો છે જેના કારણે જ આ કામ શક્ય બને છે. સૌનો આભાર...

દીકરીઓએ જોયેલા સ્વપ્ન પૂર્ણ થાય એવી અભ્યર્થના....

#EducationforNomadicCommunities, #GirlsEducation, #hostelfornomadicgirls, #Mittalpatel, #Nomadic_Girls, #nomadsofgujarat, #nomadsofindia, #RightToEducation, #VSSMforEducation #મિત્તલપટેલ #વિચરતીજાતિ #અમદાવાદ

Ramaben Chuvadiya's daughters Kinjal wishes to join police force while 6 year old Vandan wants to fly aircrafts!!

Ramaben Chuvadiya with Mittal Patel and her daughters
at our Unnati Hostel 

“My Kinjal wants to join police force when she grows up, seriously!!” she said with a smirk. “He has been drinking a lot. And this leads to daily quarrels. Unfortunately, my daughters have to witness  all such fights. I could not send my elder daughters Anju and Kajal to school because we never had enough money. I am so happy  now that my Kinjal and Poonam are studying with you. Last year Poori also joined her two elder sisters. I haven’t studied much hence, earn living doing all sort of random labour works like working on farm or work at coal making. My elder daughters also join me and help earn for the family. Their father has injured his back in an accident and hence cannot work, leaving  the responsibility of earning for the family on us. We have a small piece of land but, this year’s rain washed away our land. The well also needs to be repaired. We do not have money to get such jobs done. If you could give us some loan we can repair the land and the well and cultivate it to earn a little extra.”

Extremely upfront Ramaben Chuvadiya is from Tarkiya village and stays in a hut made of mud and cow dung. She comes to drop her daughters twice a year and visits them whenever she feels like seeing them. “Ben, you please take care of my daughters. They are my future!” Her daughters too are extremely hardworking and polite. Very nice daughters, indeed.

Three years ago, Ramaben borrowed Rs. 500 to send Kinjal to VSSM operated hostel. The money was to buy things that she might need at the hostel. Few days into the hostel life Kinjal began feeling lonely and complained of not liking it here and wanting to quit studying. This saddened Ramaben. “I went against your father’s wish, have spent Rs. 500 to bring you here, the community had laughed at me and now if you do not complete your studies people will make fun of me.” This was the only time Ramaben was required to talk like this with Kinjal. After this episode, Kinjal has never complained and puts hard work in studies. If she does not get into police force she wishes to be a lawyer.

Ramaben has six daughters. The youngest Vandan who just turned 6 will also be in our hostel next year. And she wishes to be a pilot someday!!!

“Ramaben, may all the daughters of this land be fortunate enough to have a mother like you. We salute your spirit, resolve and commitment. You are an inspiration to many and a living example of inherent power that women possess…”

We have decided to extend Rs. 50,000 as interest free loan to Ramaben, will be giving her the cheque within two days. The money will be utilized to repair the land and the well.

We wish you mental peace and prosperity always!!

In the picture - The beautiful moments we get to spend with some fiery human begins!! That is us Ramaben, her daughters and I….

‘લો હાસુ કઉં મારી કિંજલને પોલીસ થાવું સે ઈના બાપાને થોડા ઠીક કરવા સે ને એટલે’...આવું કહીને એ થોડુ હસ્યા પછી કહ્યું, ‘એ દારૃની લતે ચડી ગ્યા સે તે નીત ઝઘડા થાય ઈમની હારે. મારી દીકરીયુ આ બધુ જુએ ને એટલે. મોટી અંજુ ને કાજલને નો ભણાવી હકી. પાહે પૈસા નહીં એટલે. પણ કિંજલ ને પૂનમને તમારી હોસ્ટેલમાં મુક્યા પસી હવે નિરાંત સે. ગઈ સાલ પુરીનેય મૂકી દીધી. હું તો ચાર ચોપડી ભણી. કોલસા પાડવા, નીંદવા ને ખેતરમાં બકાલુ ઉતારવા હું ને મારી બે દીકરીઓ જઈએ. ઈના બાપાને એકસીડન થ્યો ને કમરના મણકામાં ફાટ પડી ગઈ તે ઈ કાંઈ કામ નથ કરતા. ઘરનો બધો ભાર અમાર મા- દીકરીઓ ઉપર. અમાર નાની જમીન સે. ઓણ વરસાદ આયો ન ઈમાં જમીન ધોવાઈ ગઈ ને કુવો કર્યો સે એને ફરી સારવો જોશે. અમારી પાહે પૈસાની સગવડ નથ. તમે લોન દયો તો આ બધુ કરાવી દઈએ ને અમારી જમીનમાં અમે ખેતીએ કરીએ.’

ગાર માટીના ઘરમાં રહેતા તરકિયાગામના રમાબહેન #ચુંવાળિયા_કોળી નિયમિત વેકેશનમાં દીકરીઓને લેવા ને વચમાં ક્યારેય ક્યારેક મળવા આવી જાય. ‘બેન તમે ધાન દેજો હો દીકરીઓના ભણવા માથે... મારે ઈમનો જ આશરો સે.’ એવી વાત કરે ને સામે દીકરીઓય એવી સરસ. ખુબ મહેનત કરે.

ત્રણ વર્ષ પહેલાં કિંજલને  હોસ્ટેલમાં રુ. પાંચસો ઉછીના લઈને થોડી ઘણી વસ્તુઓ સાથે ભણવા મોકલેલી. કિંજલે થોડા દિવસમાં જ નથી ફાવતું. નથી ભણવું એવું રમાબહેનને કહ્યું ત્યારે રમાબહેન સાવ હતાશ થઈ ગયેલા. ‘પાંચસો ખર્ચીને તને આંય મુકી સે ને તારા બાપાની ઉપરવટ જઈને તુ ભણે એવો હરખ મે રાખ્યો ને તુ પાસી આવે તો ઈ બધા માથે પાણી ફરી વળે. ગામનાય મારી મજાક કરશે. જબરી આઈ છોકરી ભણાવવાવાળી... ’

કિંજલને રમાબહેને આ વાત એક જ વખત કહી. ને ડાહી કિંજલે એ પછી કોઈ દિવસ ભણવામાં પાછુ વળીને જોયું નથી. ખુબ મહેનત કરે. #પોલીસ થવાની તમન્ના પહેલી ને એ ના થાય તો વકીલ...

રમાબહેનને છ દિકરીઓ. નાની વંદન છ વર્ષની થઈ. આવતા વર્ષે એય હોસ્ટેલમાં ભણવા આવશે. એને તો પાયલોટ થવું છે. 

રમાબહેન જેવી ‘મા’ દરેક દીકરીની હોય તો આ દેશની એકેય દીકરી #ભણ્યા વગર નહીં રહે એ વાત સો ટકાની.... એમની મહેનત અને અત્યાર સુધી કરેલા સંઘર્ષને સલામ..ને #સ્ત્રીશક્તિનું રમાબહેન જીવતું ઉદાહરણ... 

અમે લોન માટેની પ્રક્રિયા કરી દીધી. બે દિવસમાં વગર વ્યાજે ખેતીની જમીન ઠીક કરવાને કુવો સારવા રુ. પચાસ હજાર VSSMમાંથી આપીશું. માનસીક અને આર્થિક રીતે સુખી થાવ એ ભાવના અમારી.....

રમાબહેનને બધી દીકરો સાથે મજાની પળો... ઘણું તો આજે પહેલીવાર એમણે કહ્યું જે દરેક સ્ત્રી જાણે તો હિંમત આવી જાય. લખીશ એના વિષેય નિરાંતે....

#Education for all #Girls_Education #Mittal_Patel #nomadicgirls#nomadsofgujarat #nomadsofindia #RightToEducation#VSSM#VSSM_for_Education#ChuwaliaKoli#Dream#InterestfreeloanforNomads

Manisha is the brightest amoungst Babiben and Bhagabhai Devipujak’s 8 children.

Smiling Manisha Devipujak with Mittal Patel after the
emotional moments

Manisha Devipujak's parents came to drop her for the
first time at our hostel

Manisha is the brightest amoungst Babiben and Bhagabhai Devipujak’s 8 children. “Ben, I suffer from ulcers and remain ill most of the time. It would be impossible for me to come to drop Manisha every time. Consider her your own child and take care of her like so,” Bhagabhai had requested me when he had come to drop Manisha to the hostel for the first time. “I sell vegetables to earn living for the entire family, my husband  cannot work hard because of his medical condition, I travel to Rajkot every morning to buy vegetables at wholesale rates. I have a desire to make Manisha a doctor but we are too poor to afford her educational expenses.  I have heard that you educate children of poor like us hence, have brought my Manisha here. Now you are her parent, make her a doctor please!!” Babiben had shown so much confidence in us.

This was two years ago.

Manisha Devipujak on TV

Manisha is sharp and smart but a very sensitive and emotional child. Today she returned back to hostel after the Diwali vacation. On return she immediately came to my office, she utters “Didi….” And starts crying… we tried consoling her. After she could stop crying, “I feel sad at looking at my mother’s plight. She changes three rides to reach Rajkot to buy vegetables and does the same on her return. Two days back her finger got crushed while trying to shut the tempo door she was traveling in, she had fever because of that yet, she did not take a day off. She is worried the family will not have enough to eat if she takes a day off. Today she was very sad a because I had to return to the hostel and no one was in position to come and drop mel! I want to help her but just cannot do anything from here. Can’t you do something to help her?”

We asked Manisha to inquire what her mother needs and we told her to work very hard and focus on her studies so that she could be an earning member of her family and share her mother’s burden.

Manisha, as such is a very brave, intelligent and smart child but today she in distress and she got extremely emotional while talking to us. “Didi, will I be able to become a doctor one day?” she shared her turmoil.

“Why not? If you work hard you definitely will and don’t worry if we do not get you into medical course we will surely get you into nursing program. It is a similar profession.” This brought a smile on her face. On her way out she shared, “Didi, it takes quite a while to walk to school and all the three tuitions. If I get a cycle the commute will become a bit faster. Sir comes and picks me up if we request him to do so but it does not look nice to call up three different tuition teachers who are otherwise very busy with their own schedule.”

We definitely need to get a cycle for this committed and loving little girl.

The moment Manisha walked out of the office, we received a call from her mother, to inquire if Manisha had reached well and to bless us all. “Next year I am coming there with 10 Devipujak girls who are eager to come and study there. They all got excited when they saw Manisha on TV during 26th January program. Can you imagine a vegetable vendor’s daughter speaking on TV. Everyone in my village saw her on TV and began asking me to take their daughters to the same hostel where Manisha is studying…. They have realized education ensures better future!!”

That is Babiben who has not climbed a single step to school. How we wish all mothers have the same vision like her!!

“Manisha, you continue to work hard and realize your dream of becoming health provider in your village. Much love to you my child.”

In the pictures….Manisha on TV, when her parents came to drop her for the first time at the hostel and smiling Manisha after the emotional moments.

મનીષા બબીબહેન અને ભગાભાઈ #દેવીપૂજક ની દીકરી. સાત બહેનો ને એક ભાઈમાં મનીષા ખુબ #હોંશિયાર. અમારી #હોસ્ટેલમાં એ ભણવા આવી ત્યારે ભગાભાઈએ કહ્યું, ‘બેન મને અલ્સરની બિમારી સે હું કાંઈ મનીષાને આમ વારે ઘડીએ મુકવા નઈ આવી હકુ. તમારી ગણી ઈને હાચવજો.’ તો બબીબહેને કહ્યું, ‘હું બકાલુ વેચીને આખા ઘરનું પુરુ કરુ. ઈના બાપાથી ભારે કામ નથ થાતું. હું રોજ હવારના જીવાપરથી ઠેઠ રાજકોટ જાઉંને ન્યાંથી બકાલુ લાવું. મારી મનીષાને ડોક્ટર બનવાની લગની લાગી સે પણ અમે ગરીબ માણહ. ઈના ભણવાના ખર્ચા અમને નો પોષાય. અમારા ગરીબના છોકરાં તમે ભણાવો ઈ હાંભળ્યું એટલે ઈને આંય લઈન આયાં. હવે તમે જ ઈના માવતર ઈને #ડોક્ટર બનાવજો.’ બે વર્ષ પહેલાંની આ વાત...

મનીષા તદન લાગણીશીલ દીકરી. આજે વેકેશન પછી સીધી ઓફીસ આવી. ‘દીદી...’ બોલતા જ રડી પડી.... ધીમે ધીમે શાંત થઈ એટલે ભીના અવાજે બોલી, ‘મને મારી મમ્મી ઉપર ખુબ જીવ બળે છે. ત્રણ વાહન બદલીને એ બકાલુ લેવા રાજકોટ જાય ને ત્યાંથી ત્રણ વાહન બદલીને પાસી આવે. બે દી પહેલાં એ ટેમ્પામાં #બકાલુ લઈન આવતી તે એ વખતે ટેમ્પાનું ઠાંકણું બંધ કરતા ઈની આંગળી ચગદાઈ ગઈ. તાવ આવી ગ્યો તોય એક દી ઘેર ના રહી. કામ તો કરવું પડે નહીં તો ખઈએ શું? આજે હોસ્ટેલ આવવા હું એકલી નીકળી એટલે એ સાવ ઢીલી થઈ ગઈ. કોઈ મૂકવા નહોતું આવી શક્યું ને એટલે. મારે એના માટે કાંઈક કરવું છે પણ હું કાંઈ નથી કરી શકતી. તમે કાંઈ ના કરી શકો?’

મનીષાને એની મમ્મીને શાની મદદની જરૃર છે એ પુછવા કહ્યું ને ખુબ મન દઈને ભણવા કહ્યું. જેથી ભવિષ્યમાં એજ એની મમ્મીની મદદગાર બની શકે. 

મનીષા આમ તો ખુબ બહાદુર, હોંશિયાર અને જબરી દીકરી પણ આજે એ ખુબ ઢીલી હતી એના અવાજમાં પણ એ જેટલો સમય ઓફીસ પર રહી એટલો સમય ભીનાશ દેખાઈ. એ જઈ રહી હતી ત્યારે પાછી બોલી,

‘દીદી હું ડોક્ટર થઈશ ને?’

કેમ નહીં? તુ મહેનત કરીશ તો થવાની જ છે અને ના પણ થાય તો ચિંતા ના કર. તને મેડીકલ લાઈન ગમે છે તો અમે તને નર્સીંગમાં તો દાખલ કરાવી જ દઈશું. એય ડોક્ટર જેવું જ કહેવાય હ... એ પછી એ હસી ને.. જતા જતા દીદી સ્કુલ અને ત્રણ ટ્યુશન ચાલતા જવામાં ઘણો સમય જાય છે. સાયકલ હોય તો મને ઠીક રે. આમ તો હોસ્ટેલમાંથી સર ને ફોન કરુ તો એ લોકો લઈ જાય પણ ત્રણ #ટ્યુશન અલગ અલગ સમયે એ લોકોય કામમાં હોય મને વારે વારે ફોન કરવો ના ગમે એટલે...

સાયકલ તો આપવી જ રહી.. આવી સરસ મજાની ને પાછી ફુટડી ને એકદમ પ્રેમાળ દીકરીને...

મનીષા હોસ્ટેલમાં ગઈને એની મમ્મીનો ફોન આવ્યો. મની પોંગી ગઈનું પુછવા ને સાથે ઢગલો આશિર્વાદ આપવા. એમણે કહ્યું, ‘આવતા વરહે અમારી દેવીપૂજકોની બીજી દસ દીકરીઓનું કમઠાણ લઈન તમારી કન આવવાની સુ. 26મી #જાન્યુઆરીએ મનીષાએ ટીવીમાં #ભાષણ આલ્યુ તુ ઈ અમે જોયું. લો બકાલુ વેચવાવાળીની દીકરી ટીવીમાં ભાષણ આલતી થઈ ગઈ. અમાર ગામમાંય બધાયે જોયું તે મે બધાન કીધુએ ખરુ, તમારી દીકરીઓને હોત ભણવા મુકો. અન ભણતર એજ ભવિષ્ય સે...’

નિશાળનું એકેય પગથિયું નહીં ચડેલા બબીબહેન જેવી જ સ્વપ્ન દૃષ્ટા બધી ‘મા’ થઈ જાય તો કેવું સારુ....

ને મનીષાને ખુબ ભણ ,આગળ વધ ને તારા ગામમાં #ઓરોગ્યલક્ષી સેવામાં મદદરૃપ થવાની ભાવનાને પુરી કર...ખુબ વહાલ મારી દીકરી....

બબીબેનની ભાષામાં ટીવીમાં ભાષણ આપતી મની, પહેલીવાર મનીષાને સોંપવા આવેલા બબીબેનને ભગાભાઈ અને આજે થોડી લાગણીભરી પળો પછી હસતી મનીષા..

#Right_To_Education #VSSM #MittalPatel #Devipoojak #HostelForNomadicgirls #NomadicTribes #DenotifiedTribes #HumanApproach #Education #Droctor #Human_interest_news #Education_story #વિચરતીજાતિ #દેવીપૂજક

Our precious girls have come a long way, it has been a remarkable journey!!

Gujarat Samachar a leading Gujarati daily did an apt story
on the hostel and our girls

The normal visual that sweeps across our minds when we think of our girls who had just initiated into the hostel was something like this, shouting at each other, feast-fighting for irrelevant matters, using foul and abusive language, never liked to follow any time-table, disliked going to the school (as good as H. B. Kapadia)! The school hours seemed constraining to them as they could hardly sit still at one place beyond 15-20 minutes. The white leggings that are a part of their school uniform turned greyish black by the time they had finished their day at the school.  School shoes were something they dreaded to wear because they are used to walking without any footwear. They always looked for an opportunity where they could escape our sight and go to school wearing chappals. To escape doing homework they formed a habit of hiding the home-work notebook at such a place that it would be practically impossible find it!! The food was always eaten oh, not eaten gulped down with two hands!  Our nomadic girls were required to change their social skills in more than one way….

We wouldn’t say this was a wrong conduct but to help them socialize better we needed to groom them.  Nurturing these girls required a trained warden but, the wardens are usually believed to be stern, a quality our girls feared. Hence, we managed it with our own team and gradually noticed change all of them underwent. They began getting involved in the daily operation of the hostel, took responsibility of their peers and changed their conduct for better. At times, we needed to threaten them, “if you all refuse to behave properly, we will need to assign these tasks to a house warden!!” And such soft threats always made a proactive impact.

At times when the going gets difficult, they need to be lectured to which they say, “why don’t you make a CD of your lectures, whenever we experience the urge to behaving the old way, we will play this CD and remain sober!” Aren’t they smart, witty, sharp and extremely naughty?

  

 Gujarat Samachar, a leading Gujarati daily did an apt story on the hostel and our girls…

We are grateful to our donors who have been instrumental in helping these girls achieve their dreams…

ગાળો બોલવી, એક બીજાને સાવ સરળ રીતે મારી લેવું. નિયમ કે ટાઈમ ટેબલ પ્રમાણે જરાય વર્ચવાનું નહીં. એચ. બી.કાપડિયા જેવી ખુબ સારી નિશાળમાં ભણે પણ એ નિશાળ શરૃઆતમાં જરાય ગમે નહીં. બે કલાક બેસાડી રાખે એટલે મોટી સજા પામ્યા જેવું લાગે. સ્કુલ ડ્રેસની સફેદ લેંધી તો સાંજે હોસ્ટેલ પર આવે ત્યારે કાળી મેશ થઈ ગઈ હોય. ઘરે ચંપલ પણ નિયમિત પહેર્યા ના હોય એમાં બુટ તો ક્યાંથી ગમે. બસ અમારી નજરમાંથી છુપાઈને બુટ પહેર્યા વગર સ્કુલમાં ભાગી જવાનું. ગૃહકાર્યની નોટ લેશન કરવું ના પડે એટલે હોસ્ટેલમાં એવી જગ્યાએ સંતાડી દેવાની કે કોઈ શોધી જ શકે... જમવાનું પણ બે હાથે ને ચાવ્યા વગર બસ ઊતારવાનું... આવું તો કાંઈ કેટલુંયે...

સમાજની નજરે આવી દીકરીઓને સુધારવાની હોય ને એના માટે તાલીમબદ્ધ ગૃહમાતા જોઈએ. પણ આવા તાલીમબદ્ધ ગૃહમાતાથી અમારી દીકરીઓ ડરે. ગાળો બોલશો, લડશો આવું કરશો તેવું કરશોતો ગૃહમાતા લઈ આવીશું ને બધી એક અવાજે ના પાડે..

ધીમે ધીમે પોતે જ સંચાલનમાં આવી.. ગૃહમાતા વગર બધા પોતાની જવાબદારી ઉપાડે..

ને આ મજાની વાત ગુજરાત સમાચારે કવર કરી...

હા બધુ હંમેશાં સરસ ચાલે એવું ના પણ હોય એટલે પંદર દિવસે તો ક્યારેક અઠવાડિયે લેક્ચર આપવું પડે ને પછી પાછુ બધુ રાબેતા મુજબ...

ક્યારેક પાછી આ બધી જ માતાજીઓ તમારા ભાષણની એક સીડી બનાવી દઈએ એટલે જ્યારે અમારી અંદરની મસ્તી વધે ત્યારે એને વગાડી દેવાની એમ કહે... છેને બધી હોંશિયાર, જબરી ને સખત મસ્તીખોર....

અખબારમાં તેમના વિષે લખાયેલી વિગતો...

આ કાર્યમાં મદદરૃપ થનાર સૌ સ્વજનોના કારણે જ આ બધુ શક્ય બને છે. નિમિત્ત બનનાર સૌનો હૃદયપૂર્વક આભાર...

#NomadicTribes #NomadsOfIndia #nomadicGirls #GirlsHostel #MittalPatel #VSSM #EducationForAll #RightToEducation

Teachers' Day Celebration at Unnati Girls Hostel - Mittal Patel surrounded by the enthusiasm

Trust me, it is difficult to compete with them when it comes to dressing up. Try once, if you think otherwise!!

Mittal Patel with Nomad Girls celebrating Teacher's Day at Unnati Girls Hostel

Our sweet daughters, 76 of them stay together and we do not have a typical warden to take care. Gosh! I distinctly remember the first time they arrived here. So many disputes, anger, fights, swearing in abundance. The foul language they used, even I had never heard in my life… and they even taught me the meaning of each of the swear words they used!!

“Be good or I will appoint a saree clad warden!!” I would tell them.

‘Nooooo Didi, promise we will be good!!” they would refuse in chorus.

Those promises would last for some moments or couple of days.

Their first day at H. B. Kapadia school was also memorable. They saw the school bell and experienced the urge to ring it like a temple bell. And ring, they did!! The entire school was out. Helpless teachers had no choice but to ignore this act.

I remember the first time they went to school with their individual water bottles. The entire class turned into one wet mess. Each of them took numerous turns to the water cooler to fill the bottle and then to the washroom!! We were afraid the teachers would give-up on them one day. But, our salutations to the teachers who took care of our daughters. For us working for these girls is a choice we have made but the teachers had no compulsion and yet they have nurtured our daughters so well. Their learning has improved, they are doing good at school. They have turned mellow but still carry their inherent spark. On this Teacher’s Day, 20 of our daughters became teachers for a day and all these memories came rushing back as I saw them blooming into such confident young ladies.

They are headstrong but they are equally sweet and caring. And all our effort will blossom when they grow into fine humans!!

We will always remain grateful to all who have supported their 

‘તૈયાર થવામાં ને નાચવામાં અમે બધાને પાછળ પાડી દઈએ.. હરિફાઈ કરવી હોય તો એક વાર આવી જજો...’ સાચુ કહુ છુ તમે એમને ના હરાવી શકો...

અમારી મીઠડીઓ... પહેલાં કરતા વધુ ડાહી બની ગઈ છે. એકસાથે 76 ભેગી રહે ને એને સંભાળવા પાછા કોઈ કડક સો કોલ્ડ બેન – ગૃહમાતા નહીં. આવી ત્યારે ખુબ માથાકૂટો, અંદર અંદર ઝઘડાને, ગાળ તો મેય બાપગોતરમાં નહોતી સાંભળી એવી બોલે, પાછા એના મતલબ પણ એમણે જ સમજાવ્યા...

‘ડાહી બની જાવ નહીં તો સાડીવાળા ગૃહમાતા લઈ આવીશું....’ ને એકસામાટા ‘ના દીદી... હવે નહીં કરીએ આવું ને તેવું...’ ને પછી તો બધુ રાબેતા મુજબ...

એચ.બી.કાપડિયામાં પહેલા દિવસે ભણવા ગઈને નિશાળનો બેલ જોઈને મંદિરના બેલને વગાડવાનું મન થાય એમ મન થયું ને ઊભા થઈને વગાડી આવ્યા. આખી નિશાળ બહાર ને બિચારા શિક્ષક...

પાણીની બોટલ લઈને પહેલીવાર નિશાળમાં જવાનું થયેલું, તે આખો ક્લાસ પાણી પાણી... ઠંડા પાણીનું કુલર અને બોટલ. બસ પાણી ભરવાનું ને એમ કરતાં બાથરૃમ તરફની હડીઓ વધી ગયેલી.. શિક્ષકો કંટાળી જશે તેવો ભય હતો પણ એ લોકોને સલામ કરવી પડે અમારી આવી નટખટ દીકરીઓને એમણે સાચવી..અમે તો સ્વીકાર્યું હતું પણ એમણેય સ્વીકાર્યુ...

ભણવામાં ઠીક ઠીક હતી પણ હવે સરસ ભણે છે. એકદમ ડાહી બનીને... શિક્ષક દિને 20 દીકરીઓ શિક્ષક બની... રાજી થવાયું...

અમારી આ બધી માતાજીઓ... અમને ખુબ વહાલી ને મીઠી પણ.... 

સરસ માણસ બને તો અમે કરેલું બધુ વસુલ....

આ દીકરીઓના ભણતરમાં મદદરૃપ થનાર સૌનો આભાર...

Winning the real games….

A picture with these naughty bunch was mandatory after all, they
went on to win a different kind of game ……

Suddenly there was a wave of cheer and chirpy sounds all around, “Didi, we stood first in the tug of war game.” Our girls were all jubilant as they narrated their achievement. Their joy was contagious and obviously I too was infected by it….

“So how many girls had participated… how many were competing against you?” was my obvious question!!

“Oh, Didi there were many and all of them quite strong and stout and look at the skinny us.”

“So, how many competed against you?”

“We were so nervous about this event, everyone was all prepped up….” the chorus continued, it stirred the stillness that prevailed in the office… the chatter continued but none of them answered my questions. After all the girl-talk were over with they all decided to leave, “Can we all go?” they asked. I replied in affirmative. While everyone walked out, Kinjal opted to stay-back. Kinjal is daughter of charcoal makers. The family survives in absolute poverty. Her mother assists father in coal making. Kinjal and her sister Poonam stay with this hostel and they have a younger sister who is all set to tag them next year. The mother has bigger and better dreams for her daughters some of which her daughters have taken a cue of, why else would Kinjal plans to join the police force when she grows up??

Kinjal stood at the door, “Didi, I want to speak to you..” she became quite, there was another girl Bhoomi with her too.

“Yes, tell me what is it??”

“Didi, we never competed with anyone. There was no one against us. Hence, we were declared undisputed winners. You asked us many times but, none of us replied. We cannot lie! If we had not told you the truth we wouldn’t have liked our meals!! Hiding the truth would have pained us.”

Bhoomi also joined the narrative.

I was happy the girls spoke truth and commended their righteousness. Yes, they were winners and that was a matter to rejoice. “To participate in a competition is important but to have the courage to speak the truth is even more important and since you all showed that courage you have won another important lesson in life!!”

There was cheer and jubilation all around. Our girls were all cheering and shouting with joy. “we won, we won… no one dared to participate on knowing they were to compete against us…we won..”

We are glad our girls are understanding and following the true lessons of life. It is ok if they do not become an engineer or doctor. I am sure they will go on to win many challenges if they become better humans!!

Our hostels have 140 and 190 of such naughty and fierce girls and boys staying in it. So what if they get down to verbal abuse at every juncture? they are fun and honest and innocent...

A picture with these naughty bunch was mandatory after all, they went on to win a different kind of game ……

'દીદી રસ્સા ખેંચની સ્પર્ધામાં અમે પહેલા આવ્યા. 😊😊'

કહેતા કહેતા ખુબ બધો આનંદ અમારી દીકરીઓના મોઢા પર દેખાયો. સાંભળીને હુએ રાજી થઇ.

'કેટલી નિશાળની છોકરીઓ આવી હતી સ્પર્ધામાં? અને તમે કેટલા સામે સ્પર્ધા કરી?'

'દીદી બહુ બધી છોકરીઓ હતી. અને એય પાછી હટ્ટી કટ્ટી અમે હોસ્ટેલની છોકરીઓ જ આમ પાતળી હતી...'

'સ્પર્ધા કેટલા સામે થઇ?'

'અને દીદી અમને બહુ બીક પણ લાગી કે, આ બધા તો કેવા તૈયાર થઇ ને આવ્યા ને!' આમ ને તેમ ને ચબડ ચબડ... ઓફિસની નીરવ શાંતિ સાવ ડોહળાઈ ગઈ અને સૌથી અગત્યનું મારો એકેય પ્રશ્ન એમને સાંભળવો જ નહોતો બસ એમને બોલ્યા જ કરવું હતું. જોકે છોકરી ક્યો કે સ્ત્રીની પાછી એ આદતેય ખરી..

ફાઇનલી બધી જ ગર્લટોક પૂર્ણ થઇ અને પછી એમણે કહ્યું, 'અમે જઇયે.' મેં હા પાડી. ત્યારે અમારી કિંજલ બહુ સમજદાર દીકરી. પપ્પા કોલસા પાડવાનું કામ કરે ને મમ્મી એમને મદદ કરે. પપ્પા કરતા મમ્મીની હોંશ દીકરીને ભણાવવાની ઘણી ને એટલે જ કિંજલ અને એની બહેન પૂનમ હોસ્ટેલમાં ભણવા આવી. બીજીયે નાની બહેન છે જે આવતા વર્ષે હોસ્ટેલમાં ભણવા આવશે. અત્યંત ગરીબાઈમાં જીવતા આ પરિવારની દીકરી કિંજલને મોટા થઈને પોલીસ બનવું છે. એ કિંજલ બહાર જવાની જગ્યાએ ઊભી રહી.

'દીદી મારે વાત કરવી છે...' આટલું કહી થોડી વાર એ ચુપ રહી. બીજી દીકરી ભુમિ પણ સાથે હતી. મેં પૂછ્યું શું કહેવું છે?

'દીદી.... અમે કોઈ સામે સ્પર્ધા નથી કરી. સામે કોઈ આવ્યું જ નહોતું.. અને એટલે અમે પેલ્લા આયા. તમે પૂછતા તા પણ કોઈ સામે સ્પર્ધા કરી જ નતી એટલે કોઈ જવાબ નતું આપતું.. પણ ખોટું ના બોલાય ને? અને તમને ના કેત તો મને ખાવા ના ભાવત. આમ મનમાં કઇંક થાત...'

પછી તો ભૂમિયે આ વાતમાં જોડાઈ.

સાચું બોલ્યાનો હરખ મેં વ્યક્ત કર્યો.. સાથે જીત્યા તો કહેવાઈએ જ ને.... સ્પર્ધામાં ઉતરવું એ અગત્યનું બાકી આ સાચું બોલવા હિંમત જોઈએ અને એ તમારામાં છે સો એમાં પણ તમે જીત્યા...

આ વાત પછી બધી માતાજી ખુશ.. અમે જીતી જ ગયા.. અને હા અમે સ્પર્ધામાં આવવાના હતા ને એટલે બીજી નિશાળની એકેય છોકરીઓ ના આવી... હા હા હા...ની વાતો...

ભલે આ દીકરીઓ પોલીસ કે ડોક્ટર ના બને પણ જીવનની ખુબ સાદી વાતો શીખી જાય તોય ક્યાંય પાછી નહિ રહે...

અમારી હોસ્ટેલમાં આવી જ નટખટ અને હા ક્યારેક સખત ગાળો ભાંડતી 140 દીકરીઓ અને 190 દીકરા રહે છે અને એ બધા જ મજાના છે...

જીવનની અદભુત સ્પર્ધામાં કમાલ કરનારી અમારી દીકરીઓ જુદા પ્રકારની રસ્સા ખેંચમાં તો જીતી જ એટલે એમની સાથેનો મસ્ત ફોટો તો બને જ ને...

Innocence Vs. Marginalization - What is MOOORE important is LOVE & Concern for Children - NOMAD Children...

“I took this soap from her bag because I like fragrant soaps..”

“The aroma from his tiffin box was too good to resist, hence I broke his lunch box...”

A perfect blend of Absolute Transformation through  Love & Care - The Nomad
children we speak having  bad habits can also par-excel with flying colours 

“I did not have this kind of blanket, so when there was no one in the room I sneaked it in my bag…”

This may sound abnormal and alarming to you? In popular parlance such acts can be termed as theft but this kind of behavior is quite normal for children from nomadic communities. Taking any stuff, they have liked without seeking permission is a natural behavior for these children. The children hail from extremely deprived families, all they have experienced is hunger, physical and verbal abuse which in fact is second nature to these families. Access to decent meal, basic toiletries, plates and bowls, clothes, blankets, footwear etc. are a luxury to them.

Agreed that this conduct needs to be changed for better, thankfully have the opportunity to do that while they are with us staying at the hostel. The teachers and many of those working with them are fed up with such behavior, many have advised us to stop bringing such children to the hostels! But I firmly believe that if these children are fed well, are given positive experiences, have inspiring role models before them things will radically change for better for them. How else will our lovely daughters become achievers and bring such laurels for themselves and their communities, how can we stop bringing these naughty ones to stay with us at the hostel??

I want to educate my children and live my life with dignity

Mittal Patel with Madhuben Devipujak

“Ben, please take my Meera along with you, if she continues to stay here her life will be ruined!!” appealed Madhuben Marwadi Devipujak, a resident of Surendranagar’s Dudhrej town. Madhuben has walked out of her marriage and stays with her mother. She accompanies her mother to work as manual labor and earn living to sustain her three children. Madhuben is way too mature for her age. She must be 35 but is wise enough to take well thought decisions for the benefit of her family. Since she desired to start her own small venture but lack of initial capital held her back, VSSM gave her a interest free loan of Rs. 10,000.

“I have to earn so I am not a burden to my parents, I don’t plan to return to stay with my husband. I plan to send my 3 children to your hostel cause otherwise they stare at a bleak future.” A determined and self-respecting Madhuben resented being perceived a destitute.  

“There have been many instances when, mothers have withdrawn their children after enrolling them. They end up giving reasons of not liking with their child or the younger siblings aren’t liking without the elder ones or the deity isn’t pleased with the child receiving education etc. etc. What if you do the same??” I questioned.  

“God has made me experience enough challenges, I know the difference between right and wrong. I promise I will never complain again. Children are my life, I have held them close to my heart and am prepared to send them away for their own good. Trust me, I will never come to you with any complains,” assured a very firm Madhuben.  

“Ben, I want a picture of us together!!”

ખુદ્દારી સાથે જીવવું છે ને બાળકોને ભણાવવા છે

‘બેન મારી મીરાને તમને દઈ દેવી સે. આંય રેશે ને તો બગડી જાહે.’

સુરેન્દ્રનગરના દૂધરેજમાં રહેતા મધુબહેન મારાવાડી દવીપૂજક પતિ સાથે મનમેળ ના રહેતા પિયરમાં ત્રણ બાળકો સાથે આવીને રહ્યા. મધુબહેન મા સાથે છૂટક મજુરી કરવા જાય. જો કે પોતે સ્વતંત્ર ધંધો કરી શકે તેમ હતી પણ તે કરવા પાસે પૈસા નહોતા. અમે VSSMમાંથી 10,000ની લોન આપી. 

‘પિયરીયાને ભારે નો પડીએ ને એટલે કમાવવાનું.’ એવું એ માને. નાનપણમાં લગ્ન કર્યા હશે, ઉંમર 35ની પણ નથી પણ સમજણ ગજબની છે. ‘નથી જવું હવે હાહરે. ત્રણ છોકરાંને તમારા ભેગા મેલી દેવા સે. એ ભણસે ને તો એમની દશા મારા જેવી નઈ થાય.’ એવું એ મક્કમપણે બોલે. ઓશિયાળી કોઈ કહી જાય એતો જરાય ના ગમે. 

‘બાળકોને અમારી હોસ્ટેલમાં ભણવા મુક્યા પછી મા જ બાળકને પાછી લઈ જાય છે, અમને એના વગર નોહોરવે, માતાજી ના પાડે સે, મારો નાનકો ઈના વગર ખાતો નથી વગેરે બહાના કાઢે તમે પણ મીરાને મુક્યા પછી આમ કરશો તો?’

‘ભગવાને બહુ દેખાડી દીધુ સે. હમજદારીએ આવી ગઈ સે. કોઈ ફરિયાદ નઈ કરુ. એમના હાતર તો જીવું સુ, છાતીએ ચાંપીને રાખ્યા સે પણ દૂરેય એમના હાતર જ મુકવાની સું ને. ભરોહો રાખજો કોય દી મારી ફરિયાદ નઈ આવે.’ 

ખુદ્દાર મધુ ‘મારી સાથે એક ફોટો પડાવો બેન’ અને બસ એની સાથે સરસ મજાનો ફોટો ક્લીક થયો... 

Vishnu Raval from one of the VSSM operated hostels stands second in an essay competition….

Vishnu Raval with their certificate of
appreciation

‘India of my dreams’ was the topic for an essay competition for which Vishnu Raval, a 11th grade student staying at one of the hostels operated by VSSM bagged second price.

The members of nomadic communities have never ever had an opportunity to dream for themselves. The initiatives of VSSM are driven to make them dream for their better tomorrow and we experience boundless joy when our children win accolades for the dreams they have begun visualizing for themselves and our country.

Congratulations to Vishnu and the team of Baldosts who work persistently with children like Vhishnu…..

vssm સંચાલિત હોસ્ટેલમાં ભણતો વિષ્ણુ નિબંધ સ્પર્ધામાં દ્વિતિય આવ્યો

VSSM સંચાલિત વાત્સલ્ય છાત્રાલયમાં ૧૧માં ધોરણમાં ભણતા વિષ્ણુ રાવળે નિબંધ સ્પર્ધામાં ભાગ લીધો વિષય મળ્યો ‘મારા સ્વપ્નનું ભારત’... અમારી છાત્રાલયમાં ભણતા બાળકો પોતે સપનું જોતા થાય એ માટે અમે પ્રયત્નો કરી રહ્યા છીએ ત્યારે વિષ્ણુએ પોતાના સ્વપ્નનાં ભારત વિષે નિબંધ લખ્યો અને બીજું ઇનામ પણ મેળવ્યું.. આનાથી વિશેષ રાજીપો બીજો શું હોઈં શકે ? વિષ્ણુને અને સૌ બાળદોસ્તોને ખુબ ખુબ અભિનંદન..

Children of VSSM’s Vatsalya hostel participate in a fun-fair

VSSM's hostel children with the college students at funfair

H. L. College of Commerce, a renowned college of Ahmedabad recently organized a fun fair, an annual event they host to celebrate completion of yet another academic session. This year they decided to invite the children from VSSM’s Vatsalya hostel to be part of the fun filled activities that included games, music and food. Our children had a gala time at the fete  - they danced, played games and won prizes and relished the food at various stalls.  

One of the objectives of having hostels in urban areas is to make the children of  the nomadic communities part of the main stream society, create opportunities for the urban and the nomadic communities to get to know and mingle with  each other. Events like these become a perfect platform to attain these goals. We were delighted with the fact that the youth of today cared and took such initiative to invite these children. We are thankful to the organizers and the students of the funfair for inviting us over and making the children feel comfortable at the same time….

Nomadic children had a gala time at funfair

vssm હોસ્ટેલમાં ભણતા બાળકોએ આનંદ મેળામાં ભાગ લીધો

એચ એલ કોલેજમાં આનંદ મેળો હતો.. VSSM ધ્વારા સંચાલિત ‘વાત્સ્યલ્ય’ છાત્રાલયનાં બાળકોને આમંત્રણ મળ્યું...બાળકો આનંદ મેળામાં ગયા ... એચ એલ કોલેજના યુવાન વિદ્યાર્થીઓ સાથે ખુબ આનંદ કર્યો સૌએ.. રમતો રમી, નાચ્યા કુદ્યા અને ઇનામો પણ મેળવ્યા.. વિચરતી જાતિનાં આ સૌ બાળકો સમાજમાં હળી-મળી જાય એ ધ્યેય સાથે જ અમે છાત્રાલય શરુ કરી હતી.. અને આજે અમદાવાદનાં યુવાનો સાથે અમારા બાળકોને ભળતા જોઈને અમારા સૌના મનમાં આનંદનો મેળો ભરાઈ ગયો... બસ એ જ આનંદને ફોટામાં ઝીલ્યું છે. એચ એલ કોલેજના વિદ્યાર્થીઓએ જે આયોજન કર્યું અને અમને બોલાવ્યા એ માટે તે સૌનો આભાર. 

LIC of India gifts VSSM a bus to ferry hostel children to and from the schools.

LIC Golden Jubilee Foundation donates school bus to VSSM

When VSSM embarked on its mission to educate the children of nomadic and de-notified communities little was it aware of the challenges it would require to tackle to ensure these children cross the threshold of schools and class-rooms.  It has been a humongous task and the challenges have been both, from within and outside the communities. Nonetheless, we remained persistent and continued with our heuristic approach to bring these children to school. From enrolling the children to ashram-shalas and village schools to sensitizing the society, authorities and communities to setting up bridge-schools in settlements and now starting hostels for these children, we have tried all possible methods to make sure  these children get absorbed in the mainstream education system.

The Bus gifted to VSSM by LIC of India.

The most effective of all the above-mentioned initiatives has been the approach of setting up hostels. The concept is, the children stay with the VSSM operated hostels and are enrolled in the best of the private schools. The two hostels functioning in Ahmedabad demonstrate our philosophy of educating the children of extremely marginalized nomadic communities. As the children stay with the hostel, they attend some of the best private schools of Ahmedabad. But, the distance between hostels and schools has always been a concern. The children travelled to and from the school in vehicles that have been hired by VSSM.

A while ago, our well-wisher based in Baroda, Shri Bharatbhai Desai paid a visit to the hostel. He gathered his impressions on the daily commute issue faced by these children. Shri Desai appealed the LIC of India to support the cause. The LIC of India, decided to donate a Bus from its Golden Jubilee Fund. Apart from this the RTO Commissioner also obliged and exempted 95% of RTO tax that was required to be paid to secure the bus permit.

LIC officials handover the bus to the nomad chidren of VSSM
hostel children 

 We recently had a Bus dedication ceremony. It was specially attended by Shri. Venugopalji, Zonal Manager, LIC of India.  The officials from LIC were highly appreciative of the work VSSM does and has committed further assistance if required. We are glad to have amongst us friends and well-wishers like Shri Bharatbhai, who are eager to help when needed. We are thankful to have such compassionate friends walking alongside us all the time!! It is they who have been instrumental in easing our worries!!

VSSM સંચાલીત હોસ્ટેલના બાળકોને શાળામાં લાવવા લઈ જવા એલ.આઈ.સી દ્વારા બસ ભેટમાં આપવામાં આવી.

ભણતર સાથે અમારે કાંઈ લેવા દેવા નહીં તેવું માનતી વિચરતી જાતિની કેટલીયે વસાહતોમાંના બાળકોને ભણાવવાનો અમે સંકલ્પ કર્યો. શરૃઆત તંબુશાળાથી કરી અને તેમાંથી પછી હોસ્ટલ થઈ. હાલમાં vssm દ્વારા અમદાવાદમાં જ બે હોસ્ટેલ ચાલ છે. બાળકો હોસ્ટેલમાં રહીને અમદાવાદની સારામાં સારી નિશાળમાં ભણવા જાય છે.

બાળકોની હોસ્ટેલથી શાળાનું અંતર વધારે. ભાડેથી અમે વાહન બંધાવ્યું છે જે બાળકોને શાળામાં લઈ જાય છે. વડોદરામાં રહેતા vssmના શુભેચ્છક સ્વજન શ્રી ભરતભાઈ દેસાઈ સંસ્થાની મુલાકાતે આવ્યા તેમણે બાળકોને શાળામાં જવા માટે બસ વ્યવસ્થા માટે વિચાર્યું અને એલ.આઈ.સીમાં તેમણે અપીલ કરી. એલ.આઈ.સી.એ પોતાના ગોલ્ડન જ્યુબલી ફંડમાંથી બસની વ્યવસ્થા કરી આપી. બસ અર્પણ વિધી વખતે એલ.આઈ.સી.ના ઝોનલ મેનેજર શ્રી બી.વેનુગોપાલજી ખાસ ઉપસ્થિત રહ્યા. તો સાથે બસનો ભરવો આર.ટી.ઓ.ટેક્ષમાંથી આર.ટી.ઓ.કમીશનરે 95 ટકા માફી આપી. 

એલ.આઈ.સી.માંથી ઉપસ્થિત તમામ અધિકારીઓએ vssmના કામને બિરદાવ્યું અને કામમાં કોઈ પણ રીતે વધારે મદદરૃપ થઈ શકાય તો તે માટેની તત્પરા દર્શાવી. vssmના કામો સાથે ભરતભાઈ જેવા ઘણા શુભેચ્છકો જોડાઈ રહ્યા છે અને તેમના જેવા સૌ સ્વજનોના કારણે જ આ કામો થઈ રહ્યા છે તે સૌનો આ તબક્કે આભાર માનીએ છીએ. 

ફોટોમાં એલ.આઈ.સી. દ્વારા vssmને આપવામાં આવેલી બસ જોઈ શકાય છે. 

Manisha Devipujak shared her feelings after video call to Pakistan on Republic Day - VSSM

Manisha Devipujak sharing her feelings with the media

“Didi, I always wondered how are the people from this country, what is life like in their country?? Will they understand our language?? But, after talking to them I realized they are so much like us….”

“Didi you know, that Nilofur aspires to be a doctor and I also want to be one, it is raining there right now while its cold here, they like to watch and sing Salman Khan songs and movies, when they are so much like us why does everyone call them different??”

This are the expressions and thoughts of Manisha Devipujak, after her SKYPE interaction with the children from a school in Peshawar- Pakistan.

There is so much the children can teach us, if only we are willing to learn…

In the picture – Manisha sharing her feelings with the media after her video call interactions with fellow  children of Pakistan..

“દીદી મને બહુ મન થતું કે ત્યાના લોકો કેવા હશે ? શું કરતા હશે ? આપડે એમને કૈંક કહીશું તો એ કેવી રીતે સમજશે ? પણ તેમની સાથે વાત કરી તો ખબર પડી કે આતો આપણા જેવા ને જેવા જ છે.. 

દીદી એ નીલોફરને ડોક્ટર બનવું છે ને મારે પણ... 

ત્યાં હાલ વરસાદ પડે છે અને અહિયાં ઠંડી છે...

એને સલમાન ખાન ગમે છે, પીચ્ચરનાં ગીતો ગાવા ગમે છે, નાચવું ગમે છે અને મને પણ... 

આ લોકો આપણા જેવાને જેવા જ છે તો બધા એમને જુદા કેમ કહે છે ?”

મનીષા દેવીપુજક વિડીયો કોલમાં પાકિસ્તાનનાં બાળકો સાથે વાત કર્યા પછી મને પોતાના મનની વાત કહી રહી હતી..... 

બાળકો પાસેથી કેટલું બધું શીખી શકાય નઈ ? 

(ફોટોમાં મનીષા વિડીયો કોલ પછી મીડિયા સામે પોતાની લાગણીઓ અભિવ્યક્ત કરી રહી છે)

VSSM celebrates Republic Day in a unique way….

Nomadic Children standing up in respect for the
national anthem

The occasion was  the Republic Day of India, the national anthems were being played on SKYPE and the children of Baccha Khan High School in Peshawar and the nomadic children of VSSM operated hostels stood up in respect for the national anthems of both these countries.

It had been decided that the children of both these institutes located in distant lands will interact over SKYPE for 35 minutes where they will share with each other insights of their lives and lands. But once the children got talking it was difficult to keep track of the time limit. They talked about Mohenjo-Daro and Harrapan civilizations, Bollywood, Salman Khan, foods and places of interest, festivals, their aspirations and so much more and the 35 minutes got extended to 3 hours.

The article was mentioned in Divya Bhaskar

The children on both the sides felt why can’t they be friends when there was so much of similarity… invites to  visiting each other’s countries were exchanged before saying their goodbyes...

Wish we could be this simple and innocent,  the world definitely would have been a better place….

As seen in the picture,  the article was very well mentioned in Divya Bhaskar and children standing up in respect for the national anthem.

The entire though of observing the occasion in such a unique way was conceptualized and executed by one of our youngest team members Maulikraj. We are so glad he is part of the VSSM team…

vssm દ્વારા અનોખી રીતે ઊજવાઈ 26મી જાન્યુઆરી

ભારત અને પાકિસ્તાનનું રાષ્ટ્રગાન તા.26મી જાન્યુઆરી 2017ના રોજ સ્કાઈપ પર ગવાયું અને બચ્ચાખાન મોર્ડન  હાઈસ્કુલ પેશાવરના વિદ્યાર્થીઓ અને વિચરતા સમુદાય સમર્થન મંચ સંચાલિત હોસ્ટેલમાં ભણતા વિદ્યાર્થીઓ ઊભા થયા અને એકબીજાના રાષ્ટ્રગાનને સન્માન આપ્યું. 

35 મીનીટ વાતો કરવાનું નક્કી કર્યું હતું તેની જગ્યાએ વાતો ખૂટતી જ નહોતી. મોહેંજો દરોથી લઈને હડ્ડપન્ન સંસ્કૃતિ, સલમાનખાન, હિન્દીફિલ્મો, ગુજરાતના ફરવા લાયક સ્થળો, અહીંયા બનતી વાનગી, ઊજવાતા તહેવારો, મોટા થઈને શું બનવું છે, વગેરે વગેરે કાંઈ કેટલીયે વાતો થઈ. લગભગ 3 કલાક વાતો કરી.

બાળકોની નિર્દોષ વાતો તમે અમારા જેવા જ છો. આપણે દોસ્તી કરી શકીએ. તો સામે હમ દોસ્ત હૈ એટલે જ વાત કરીએ છીએ. છેવટે તમે પાકિસ્તાન – પેશાવર આવજો અને તમે ભારતમાં અમદાવાદ આવજોની મીઠી યાદ સાથે વાતો બંધ થઈ. 

બધા જ આવા નિર્દોષ થઈ જાય તો કેટલું સારુ..

ફોટોમાં રાષ્ટ્રગાનને સન્માન આપી રહેલા બંને દેશના બાળકો તથા દિવ્યભાસ્કરે ખુબ સરસ રીતે આખી વાતને પ્રકાશીત કરી તે જોઈ શકાય. 

આવો અનોખો વિચાર આપનાર અમારી ટીમનો સૌથી નાનો મૌલિકરાજ. સાથે છે એનો આનંદ..